ธรรมะ กับ ความรัก หากใครไม่พบทุกข์ ใยจึงพบสุขนิรันดร์

ความรักกับธรรมะ เป็นสิ่งที่คู่กันจนใครหลายคนอาจคาดไม่ถึง เพราะการที่คู่รักจะสามารถครองรักกันไปนาน ๆ จำเป็นที่ทั้งคู่จะต้องมีธรรมะเป็นส่วนประกอบ เฉกเช่นคำกล่าวที่ว่า ศีลเสมอแล้วเจอกัน นั่นหมายความว่าคนทั้งสองคนจะต้องมีความเชื่อ ความศรัทธาคล้ายกัน, มีมุมมองและทัศนคติในการดำเนินชีวิตแบบเดียวกัน, มีจาคะและเป็นคนใจกว้าง ช่วยเหลือ แบ่งปัน, มีระดับปัญญา ความรู้เกื้อหนุนซึ่งกันและกัน สุดท้ายอยู่ในศีลในธรรมเหมือนกัน โดยเฉพาะศีลข้อ 3 เพราะหากใครคนใดคนหนึ่งประพฤติผิดในกามา มักจะประสบปัญหาเรื่องครอบครัวเสมอ ดังจะเห็นได้จากข่าวในปัจจุบัน ที่สามีนอกใจไปมีเมียน้อยหรือภรรยาแอบคบซ้อนสวมเขาให้สามี จึงเป็นที่มาให้ทุกคนที่กำลังจะมีรัก, รักอยู่และกำลังจะหมดรัก ได้ตระหนักถึงความทุกข์จากความรัก เพราะหาไม่แล้วจะไม่สามารถพบกับความสุขชั่วนิรันดร์ได้

ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์
ถือเป็นหลักคำสอนลำดับต้น ๆ ที่มักจะได้ยินอยู่เสมอ เพราะหมายถึงหากเราได้รักใครสักคน มีความห่วงหาอาทร มีความผูกพัน จนกระทั่งเมื่อฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดต้องเผชิญกับปัญหา อีกฝ่ายก็พร้อมที่จะเป็นทุกข์ด้วย ทั้ง ๆ ที่เรื่องดังกล่าวไม่เกี่ยวข้องกับอีกคนเลย นั่นเพราะมีการนำเอาคนอีกคนไปผูกไว้อีกคนจึงเป็นที่มาของความทุกข์ เช่น ลูกสาวไปเรียนจนค่ำแล้วก็ยังไม่กลับ ผู้เป็นแม่ต่างเฝ้ารอและเป็นทุกข์อยู่ในใจว่าเมื่อใดลูกสาวจึงจะกลับ เพราะเป็นห่วงเป็นใยและกังวลถึงภัยอันตราย แต่เมื่อลูกสาวเติบโต เอาตัวรอดในสังคมและประสบความสำเร็จในชีวิต คนเป็นแม่ก็จะหายห่วง หมดกังวลและพบกับความสุขที่แท้จริง

รักอย่างมีสติ
จริงอยู่ที่การจะรักใครสักคน จำเป็นที่จะต้องทุ่มเท แต่ต้องทุ่มเทอย่างมีสติ เพราะอย่าลืมว่า ไม่มีสิ่งใดล้วนเป็นของ ๆ เราได้ตลอดเวลา วันหนึ่งหากหมดวาสนาต่อกันจำเป็นที่จะต้องแยกจากกัน ไม่ว่าจะสมหวังหรือผิดหวังก็ตามควรมีสติและพึงระลึกเอาไว้เสมอว่า ความไม่แน่นอนคือความแน่นอน

การยอมรับความจริง
สิ่งหนึ่งที่ขาดเสียมิได้สำหรับความรักนั่นก็คือ การยอมรับความจริง ไม่ว่าจะเป็นการผิดหวัง สมหวัง หากต้องประสพพบเจอล้วนเป็นจริงเสมอ เพียงแต่ว่าเราจะรับมือและแก้ไขปัญหาเหล่านั้นได้อย่างไร
สุดท้าย หากพบว่าตนเองไม่สามารถที่จะรักใครได้ หรือทุกข์มากับความรักมากแล้ว เมื่อถึงจุด ๆ หนึ่งจะพบว่า การอยู่ตัวคนเดียวบางครั้งอาจมีความสุขมากกว่าอยู่ด้วยกันสองคนก็เป็นได้